Wim Sonneveld had een huis in Zuid Frankrijk en zo ontmoette ze mijn tante, Rie Pluim. In de 35 jaar dat’de tantes’ in zuid Frankrijk woonden, bracht Lenie de meeste tijd door op de 3e etage van het huis. Ze had een kamertje, een keukentje en een terras. Uitzicht op de Middellandse Zee en in de verte de lichten van Cannes. Ze las het NRC, het tijdschrift Beleggers Belangen en ze had een telefoon.  En zo heeft ze zonder dat iemand het wist, ” Pluim wist van niets hè, die schilderde”, in alle stilte een vermogen opgebouwd. “Praat nooit over geld kind” zei ze vaak tegen mij, “mensen worden er raar van in hun hoofd”. Haar rijkdom was nergens aan te merken, ze had haar AOW en een klein pensioen van Phillips, ze had hulp van de thuiszorg en in het ziekenhuis waar ik haar uit opgehaald had lag ze op een zaal. Haar kleren waren keurig versteld. Haar bank liet mij weten dat er wel geld was om een verzorgster te betalen, maar wie schetst mijn verbijstering toen ik het eerste ver-mogensoverzicht openmaakte en zoveel nullen niet eens kon lezen: 7 miljoen gulden! Dat was haar eerste moment van glorie. Daarna leerde ik haar wens kennen dat ze zo graag haar geld uitgegeven had aan ´mensen die het nodig hebben´ maar nooit geweten had hoe(dat is natuurlijk ook lastig als je nooit over geld praat).Een derde zou ik erven, maar samen kwamen we toen tot het plan een stichting te vormen en wel de stichting Le Gireloup (lachende wolf), genoemd naar het huis in Cagnes. De notaris kwam, en dat was haar tweede moment van glorie. Het bestuur van de stichting Gireloup hoopt haar postuum nog vele momenten van Glorie te schenken. Naschrift We zijn nu 12 jaar verder en we hebben heel veel gedaan. 8 jaar Koor van de Dom van Kaliningrad, vele subsidies voor kleine projecten en natuurlijk het grote project in Costa Rica. In juni heb ik een voordracht gehouden .” over Costa Rica, samen met Leo Maarleveld die vertelde van het project ‘Keramiek van eigen grond’ in Costa Rica. Na afloop kwam iemand van de organisatie naar mij toe. “Ik heb even gerekend”zei ze, “één derde van 7 miljoen gulden, dat waren ongeveer 900.000 euro’s. Toen kwam de economische crisis en jullie hebben veel gedaan. Jullie zullen er nu wel door heen zijn.”
Dankbaar dat iemand zo goed geluisterd had en ook nog mee rekenende, nam ik de 3 tientjes aan die voor een dergelijk programma stonden. “Ja, we zijn er nog niet helemaal doorheen, maar de bodem van de schatkist is wel in zicht. Donaties zijn zeer welkom.